Before he left this world, Shabkar (Shabkar Tsogdruk Rangdrol, or Zabs-dkar Tshogs-drug-ran-grol 1781-1851), the great yogin and hermit, left these words:

“In wild places where no one lives
One’s consoling friends will be birds and animals.
In wild places where no one lives
One’s nourishment will be roots and berries.

In wild places where no one lives

Consider the world as a Pure Land, a celestial palace.

In mountain solitudes under peaks wrapped in mist
One’s home will be pleasant caves in rocky cliffs.

Natural beauty will be delightful to behold

And dwelling there will bring ultimate joy.”
Shabkar’s song, an excerpt from the film “Bhutan: Taking the Middle Path to Happiness”.

ก่อนที่ท่านชับการ์ (ชื่อเต็ม ชับการ์ ซกทรุก รังเทรอ 1781-1851) โยคีและฤษีผู้ยิ่งใหญ่จะจากโลกนี้ไป ท่านได้ฝากถ้อยคำเหล่านี้ไว้

ในพงไพรไร้ซึ่งผู้คน
เพื่อนปลอบใจมีเพียงนกและมวลสัตว์
ในพงไพรไร้ซึ่งผู้คน
สิ่งประทังชีวิตมีเพียงรากไม้และผลเบอร์รี่

ในพงไพรไร้ซึ่งผู้คน
จงพินิจโลกนี้คือสุขาวดี เวียงวังสรวงสวรรค์

กลางขุนเขาโดดเดี่ยว ภายใต้ยอดสูงห่มด้วยสายหมอก
บ้านพักพิงใจของเราจะมีเพียงถ้ำอบอุ่นแอบอิงผาหิน
เราจะเริงร่าที่ได้ยลความงามแห่งธรรมชาติ
การพำนักที่นั่นจะนำมาซึ่งความอิ่มเอมอย่างแท้จริง

ธรรมคีตาของท่านชับการ์ ผู้จาริกไปตามสถานที่ต่างๆ บางส่วนจากภาพยนตร์เรื่อง “ภูฏาน: ทางสายกลางแห่งความสุข”

ขอมอบธรรมคีตาข้างต้นแด่เพื่อนนักเดินทาง ผู้ใฝ่ฝันจะใช้ชีวิตเยี่ยงโยคี ไม่ยึดติดในสิ่งใด จิตอิสระดังนกบินกลางฟ้ากว้าง สำหรับเขา ทุกสถานที่คือบ้าน ทุกชีวิตคือเพื่อนร่วมทาง ดังท่านชับการ์ได้กล่าวไว้ว่า “แผ่นดินทั้งหลายคือบ้านเกิดของข้าพเจ้า เพื่อนพ้องคือสัตว์โลกทั้งหกภพภูมิ เสียงทุกเสียงคือเสียงสะท้อนแห่งศูนยตา”

ขอบคุณคุณจิ๊กและเพื่อนๆที่ช่วยแปลบทภาพยนตร์ภูฏาน ธรรมคีตาข้างต้นได้เรียบเรียงจากบทแปลดังกล่าว